وینگر

آموزش دروازه بانی در مشهد

یک وینگر (وینگر چپ و وینگر راست) (که در خارج از آن چپ چپ و خارج راست ، یا بیرون از جلو نامیده می شود) یک بازیکن هجومی است که در موقعیت گسترده ای نزدیک خطوط تماس مستقر است. آنها را می توان به عنوان مهاجم دسته بندی کرد ، در حالی که منشا آنها به عنوان مهاجم خارجی قدیمی است که در "بال" بازی می کند (به عنوان مثال زمین). این اصطلاحات در بسیاری از مناطق جهان ، به ویژه در فرهنگ های فوتبال لاتین و هلند همچنان ادامه دارد. با این حال ، در دنیای انگلیسی زبان ، آنها معمولاً به عنوان بخشی از خط میانی به حساب می آیند که با ظهور ترکیب 4–4–2 که با توجه به وظایف دفاعی اضافی این نقش به تدریج در دهه 1960 برجسته شد ، به آنجا رانده شدند.

ویژگی اصلی یک وینگر معمولاً سرعت است که برای حمله و دریبل زدن به دفاع کناری حریف استفاده می شود تا از پشت خط دفاع خارج شود و سپس پاس ها و پاس ها را به مرکز برای مهاجمان خود تحویل دهد. گاهی اوقات وینگرهای پا و چپ ممکن است به عنوان یک حرکت تاکتیکی ، دو طرف زمین را عوض کنند تا وینگر بتواند در مقابل ضعیف تر از مدافع عقب مدافع حریف ، به دنبال موقعیت شوت یا فقط به عنوان وسیله ای برای باز کردن دفاع باشد. باشگاه هایی مانند بارسلونا و رئال مادرید اغلب به همین دلیل تصمیم می گیرند تا با وینگرهای خود در جناح "اشتباه" بازی کنند.

اگرچه وینگرها بخشی آشنا در فوتبال هستند ، اما استفاده از وینگرها به هیچ وجه جهانی نیست و بسیاری از تیم های موفق بدون وینگر فعالیت کرده اند. در جام جهانی 1966 ، آلف رمزی ، سرمربی انگلیس تیمی بدون وینگر طبیعی را به عنوان قهرمانی رساند. این امر در آن زمان به اندازه کافی غیرمعمول بود تا تیم "عجایب بی کران" لقب بگیرد. یک مثال جدیدتر از این موارد ، باشگاه ایتالیایی میلان است که به طور معمول در یک ترکیب باریک الماس در میانه میدان یا در یک سازه "درخت کریسمس" (4–3–2–1) بازی کرده و با تکیه بر دفاع های تهاجمی برای ایجاد عرض لازم پایین بالها.