موقعیت داخل به جلو

آموزش دروازه بانی در مشهد

موقعیت داخل رو به جلو در اواخر قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم مورد استفاده قرار گرفت. مهاجمان داخلی از مهاجم میانی پشتیبانی می کنند ، می دوند و در دفاع حریف فضا ایجاد می کنند و با پیشرفت بازی پاس ، او را با پاس پشتیبانی می کنند. این نقش کاملاً شبیه "سوراخ" یا موقعیت مهاجم دوم در بازی مدرن است ، اگرچه در اینجا ، دو بازیکن وجود دارد ، که به عنوان سمت راست و داخل چپ شناخته می شوند.

در اوایل ترکیبات 2–5–5 بازیکنان داخل به جلو می توانند از دو طرف جلو و جلو حرکت کنند. با اوج گیری شکل گیری "WM" ، مهاجمان داخلی به حالت هافبک های تهاجمی برگردانده شدند و توپ هایی را به سمت مهاجم میانی و دو مهاجم حمله کردند که به خارج حمله می کردند - به سمت راست و بیرون چپ معروف هستند. در اصطلاحات اصطلاحات فوتبال ایتالیا ، نقش یک مهاجم داخلی در ابتدا گاهی اوقات به عنوان mezzala شناخته می شد (به معنای واقعی کلمه "نیمه وینگر" ، که نباید با نیمه بال اشتباه شود). با این حال ، استفاده از این اصطلاح خاص برای توصیف مهاجمان در حال حاضر منسوخ شده است ، زیرا بعدا برچسب mezzala برای توصیف نقش هافبک های میانی تهاجمی در فوتبال ایتالیا مجدداً اعمال شد ، در حالی که نقش مهاجم داخلی به جای آن "inteo" نامگذاری شد ( "داخلی" ، به ایتالیایی) در فوتبال ایتالیا در سالهای بعد.

در بازی مدرن ، مهاجمان جلو به جلو هدایت می شوند تا یا به مهاجمان خارج و یا 9-دروغین تبدیل شوند ، و یا به بیرون از خانه تبدیل شوند تا وینگر شوند (در شکل 4-3-3) ، یا حتی آنها را به موقعیت عمیق تری که در آن آنها مجبور به عقب نشینی برای اتصال به خط میانی هستند و در عین حال مهاجم دیگری را که در کنار آنها در جلو بازی می کند پشتیبانی می کنند (با ترکیب 4–4–2). بسیاری از تیم ها هنوز هم یکی از مهاجمان خود را در این نقش عقب نشینی شده بیشتر به عنوان یک پشتیبانی از مهاجم اصلی به کار می گیرند ، در نقشی کاملاً مشابه با مهاجم داخلی.